Pats, boem! Daar lag ik dan op Goede vrijdag, op de grond met mijn racefiets. Ik voelde een pijnscheut van mijn heup naar mijn tenen trekken en dacht: ‘Ah nee?! Het zal toch niet waar zijn? Toch niks gebroken?’ Mijn linkerbeen kon ik amper optillen. Wonderbaarlijk kreeg ik het voor elkaar om weer op mijn racefiets te stappen en vijftien kilometer terug te fietsen. Het moet de adrenaline geweest zijn..

In het ziekenhuis gaf de röntgenfoto meteen duidelijkheid: een gebroken heup. De arts bevestigde waar ik al bang voor was: ‘U mag blijven. We gaan meteen opereren meneer Hol’. Langzaam kwam het besef dat ik het wielerseizoen gedag kon zeggen. Ik keek er zo naar uit om een aantal mooie tochten te gaan rijden: de Klimclassic, Limburgs Mooiste en Amstel Gold race kon ik wel vergeten. Weg droom…

Iedereen maakt het wel eens mee: een (fysieke) tegenslag die een flinke streep zet door je droom of toekomstplannen. Maar hoe ga je daarmee om? In deze blog deel ik mijn persoonlijke en pijnlijke ervaring met je.

Doe maar gewoon

In onze Calvinistische cultuur zijn we snel geneigd om tegenslagen weg te relativeren. ‘Het komt goed hoor. Over drie maanden zit je weer op de fiets.’ Zoiets. Met andere woorden wordt er van je verwacht: wees sterk, klaag niet en toon vooral geen emoties want dat doen anderen ook niet. Maar als meneer Calvijn dit daadwerkelijk zo bedoeld heeft, dan slaat hij de plank volledig mis!

Parels van de ziel

Ons brein heeft namelijk andere behoeften. Emoties horen bij mens zijn. Zoals een mens ook een neus, mond en – in mijn geval – een (kapotte) heup heeft. Een psycholoog vertelde me ooit: ‘tranen zijn de parels van de ziel. Laat ze toe, probeer het eens’. Dat heb ik gedaan op het moment dat ik volledig vast zat in mijn hoofd. Opeens waren ze daar. Ik liet mijn tranen stromen in de wachtruimte van het ziekenhuis. Ik huilde.

Als blikken konden doden

Door mijn tranen heen zag ik een aantal blikken op me gericht. Van die ongemakkelijke blikken. Je herkent ze vast wel. Ik durf te wedden dat sommige blikken aangestuurd werden door enkele negatieve gedachten zoals: ‘Goh, die man huilt. Een volwassen vent van 1.95 m. Gênant hoor. Echte mannen huilen niet.’ Voelde ik me gênant? Nee, verre van. Ik voelde grote opluchting. Mijn vrouw Jikke begreep het ook en gaf me een stevige en alleszeggende omhelzing.

Laat je tranen stromen

Onderzoek na onderzoek toont aan dat hoofd en lichaam één zijn. Besteed je voldoende zorg aan je mentale fitheid, dan zal je fysieke ongemak ook sneller herstellen. In mijn revalidatieproces begon dit met emotionele rouw. Het was de start van mijn herstel (op weg naar een nieuwe droom). Ik kan je dan ook van harte aanbevelen je emoties niet weg te drukken, maar ze er te laten zijn. Je bent toch een mens? Kijk naar de Zuid-Europese mannen. Die hebben dat al lang begrepen!

Zo, dat was het voor nu. Ik ga verder met herstellen!

In mijn volgende blog deel ik drie krachtige manieren om ondanks alles positief te blijven. Want ja, ook ik heb een aantal mindere momenten achter de rug sinds die Goede Vrijdag.