Ongeveer 1,5 jaar geleden viel ik uit met een burn-out. Hoewel ik wist dat die er zou komen als ik door zou gaan zoals ik op dat moment deed, ben ik toch door gegaan. Tot de spreekwoordelijke druppel de emmer deed overlopen. Ik kreeg een mail van een collega die mijn haren zo erg overeind liet staan, dat ik niet meer wist wat ik met mijn emotie aan moest. Dit gebeurde op een vrijdag. De maandag erna meldde ik mij ziek. Overspannen. Burn-out. Opgebrand.
Na een intensief traject bij de psycholoog, wist ik dat ik niet meer de oude zou worden als ik bij die werkgever zou blijven. Tegen de adviezen in, ben ik tijdens mijn re-integratietraject geswitcht van baan. Zonder te zeggen dat ik aan het re-integreren was. Hierdoor ging ik dus bij een nieuwe werkgever, tijdens corona, aan de slag voor 32 uur in de week. Al snel merkte ik dat ik tegen dezelfde dingen aanliep als bij mij vorige werkgever. “Hier moet ik iets aan doen”, was mijn gedachte.
Met het idee dat het vakgebied gewoon niet bij mij paste en dat ik al helemaal een ander soort werkgever moet vinden, klopte ik bij Arnaud aan. Maar al snel was duidelijk dat Arnaud mij echt geen antwoord ging geven op welk vakgebied dan wél bij mij past. Dat kan ook niet. Met de opdrachten en gesprekken ben ik veel dichter bij mezelf komen te staan. Arnaud heeft inzicht gegeven in mijn krachten en waarden, maar ook hoe ik kan omdenken; van iets negatiefs iets positiefs maken.
Ook heeft hij mij handvatten gegeven om mijn perfectionisme en de (onrealistische) angsten die daarbij komen kijken, aan te pakken. En hoewel die angsten er 99% van de tijd nog zijn, heb ik tijdens het traject met Arnaud er één overwonnen: ik ben voor mezelf gaan staan en heb mijn baan opgezegd zonder zicht op iets nieuws. En de reacties waren, uiteraard, anders dan ik dacht. In plaats van vragen, kreeg ik alleen maar positieve reacties. ‘Stoer’, ‘dapper’, ‘knap’. Deze reacties helpen mij om in te zien dat je soms meer voor jezelf moet kiezen en niet voor wat mensen van je verwachten. En ontkrachten daardoor mijn angst: dat ik niet voldoe aan de verwachtingen van anderen.
Ik geef mezelf nu de tijd en rust om op zoek te gaan naar een leuke baan bij een fijne werkgever. En in de tussentijd focus ik mij op mijn hobby’s: schrijven, fotografie, design en bakken. Wie weet dat ik daar mijn werk nog eens van maak. Want ook dat gun ik mezelf. Ik heb immers niets te verliezen.
