Na mijn studie begon ik mijn werkende leven met heel veel ambitie en energie: ik had heel veel zin om aan de slag te gaan en wilde er alles uit halen. En niet alleen uit mijn carrière: mijn privé agenda was ook altijd tot de nok toe gevuld met afspraken met vrienden, familie, feestjes en sporten. Na enkele jaren het werkende leven te hebben ‘ervaren’, verloor ik de energie. Ik kon me minder goed focussen op mijn werk, en ik voelde me onrustig door de hele waslijst aan taken en afspraken die ik wilde afvinken. Vrienden gaven wel eens aan dat ik ook aan mezelf moest denken, maar ik had toch niets te klagen? Ik was toch jong en dit hoorde er toch allemaal bij? Ik bleef maar ‘ja’ zeggen tegen werk en privé afspraken, kreeg vaker hoofdpijn en had vakanties echt nodig om op te laden.

In een gesprek met mijn baas kwamen we op het onderwerp coaching. Ik was nogal sceptisch en dacht: doe ik het dan niet goed? En dat zweverige gedoe is toch niets voor mij? Toch gaf ik het een kans en kwam ik een kop koffie drinken bij Arnaud en spraken we over wat mij bezig hield. Arnaud zei lachend ‘goh, lekker perfectionistisch hè!’. Een perfectionist? Ik was toch niet zo’n type die alleen maar komma’s zat te corrigeren en kopjes in de kast precies op een rijtje zette?

Toch heb ik in de samenwerking met Arnaud gezien dat ik wel degelijk een perfectionist ben, waar zich dat in uit en welke strenge spelregels ik voor mezelf opstel. Arnaud stelde me vragen waar ik dacht direct antwoord op te hebben (‘Wat is voor jou belangrijk in het leven? Wat inspireert je?’), maar wat niet zo bleek. Ik deed dit echt voor mezelf, en kwam erachter dat het oké is om nee te zeggen, en voor jezelf te kiezen.

Ik kijk terug op fijne open gesprekken met Arnaud, die mij veel inzicht hebben gegeven en handvatten om het anders aan te pakken. Totaal niet zweverig, maar lekker concreet en praktisch – gewoon doen!