Dit is de situatie: je huidige werksituatie vind je niet fantastisch en je weet inmiddels wat je eigenlijk graag zou willen veranderen. En toch doe je het maar niet. ‘Ja maar…..’, zeg je misschien. ‘Arnaud jij hebt makkelijk praten. Wat denk je van mijn vaste lasten? Mijn huis? Ik heb nu baanzekerheid, en wat de toekomst brengt is maar de vraag. En vergeet niet dat het nog steeds crisis is, he?’
Je gelooft dat je het kunt of je gelooft dat je het niet kunt; in beide gevallen krijg je gelijk. Maar ik zeg: er is altijd wel een excuus om niet te hoeven veranderen. En dat excuus wordt gevoed door angst. Angst is de slechtste raadgever die jij jezelf maar kan wensen. Het is de brandstof voor je innerlijke saboteur die je herkent aan dat stemmetje in je hoofd: ‘Ja, maar…..’.
In deze blog geef ik je een aantal loopbaanbegeleiding tips hoe je deze innerlijke saboteur kan elimineren zodat het jou wel lukt om je goede voornemens om te zetten in daden.
Angst verlamt
Angst is heel gewoon want het is moeilijk om zekerheden op te geven. Nelson Mandela zei ooit: Je bent dwaas als je niet bang bent, maar nog dwazer als de angst je leven laat beheersen
Deze angst adviseert je (dagelijks) om maar niet in beweging te komen. Om vooral de dingen blijven te doen, die je al deed. Als ik naar mezelf kijk: 5 jaar geleden had ik al een tijdje de droom om loopbaancoach te worden maar ik was ook onzeker of deze droom wel haalbaar was. Ik twijfelde: er waren al 30.000 coaches en ik vond mezelf maar een broekie. En nog een heel sterk argument; het was crisis! Ja, en dan zijn er geen opdrachten te vinden. Dacht ik.
Tips om angst te relativeren
Toen ik voor mezelf wilde beginnen, heb ik zelf ook een traject gevolgd bij een loopbaancoach. Zij legde me een aantal vragen voor, die zij deels had ontleend uit het boek The four our workweek. Deze vragen hielpen me mijn angst te relativeren.
Wat kost het me om NIET te doen wat ik graag zou willen doen?
Ik visualiseerde wat het me kostte. Ik bleef op kantoor zitten, had geen vrijheid, stond elke dag in de file, deed werk dat geen enkele voldoening meer gaf. Ik voelde me emotioneel belabberd. Dit wilde ik dus NIET meer!
Deze werkte bij mij ook heel goed: hoe groot is de spijt als ik het niet heb geprobeerd?
Tja, als je ouder wordt en je kijkt terug op je leven, wil je niets anders dan de dingen gedaan hebben die je wilt doen. Mijn moeder was mijn grote voorbeeld. Zij werd plotseling erg ziek en kon niet meer doen wat ze eigenlijk nog wilde doen en kreeg bovendien spijt van zaken die ze niet had gedaan.
Wat is het ergste wat me kan overkomen als ik ……loopbaancoach word?
Lacht iedereen me uit? Beland ik in de goot? Verlaat mijn vriendin mij? Zegt mijn hond: ‘bekijk het maar baas!?’ Je weet zelf ook wel dat de grootst mogelijke ramp je echt NIET gaat overkomen.
Uitdagen die kritische stem!
Zelf heb ik nog een 4e vraag aan dit rijtje toegevoegd, namelijk het uitdagen van het kritische stemmetje in je hoofd. Bijvoorbeeld in mijn geval: ‘Ja, het is crisis en dan zijn geen opdrachten te vinden’. ‘Is dat waar? Vervolgens: weet je absoluut zeker dat het waar is? Door kritisch stil te staan bij het geluid van je angst, je innerlijke saboteur, relativeer je de situatie. Natuurlijk is het NIET zo dat er geen enkele opdracht te vinden is.
Op een of andere manier spreek ik, op dat moment, mijn overlevingsinstinct aan. Dat werkt goed. Het helpt mijn schouders te rechten en weer te geloven in mezelf. ‘Ik zal je eens een poepie laten ruiken, meneer de saboteur!’
Veel succes!
Ik wens je heel veel succes met het uit de weg ruimen van je innerlijke saboteur. Start er morgen mee!
